“Michiel Kerbosch krijgt de beste scene van het stuk. Hij spreekt het verloofde paartje toe, maar weigert te feliciteren. Hij geeft zijn visie op het huwelijk van zijn ouders. Kerbosch doet dat precies raak: spottend, lacherig, maar intussen de tranen, die hij niet stort, laten voelen.”
Haarlems Dagblad 20 april 1976
“Michiel Kerbosch was de verpersoonlijkingvan de onmacht van de nozem. Aangrijpend was zijn ontluistering waarin hij al zijn leed uitschreeuwde.”
bron: Hoorn
